Szła teściowa...

O mojej teściowej i naszych relacjach mogłabym spokojnie napisać książkę. Składającą się z trzech tomów.  Jestem z moim mężem już ponad 8 lat, z czego niemal 5 po ślubie. Nasze relacje przechodziły różne stadia. Ja jestem wychowana tak, że z góry zakładam, że ludzie są dobrze i nie zrobią mi krzywdy i że spokojnie można zaufać. No niestety w relacji z moją teściową przeżyłam mocne rozczarowanie. Oj ile łez wylanych, ile nerwów zjedzonych, ile niepotrzebnej złości. Długo mi zajęło, żeby zrozumieć, że ona taka po prostu jest i najlepszym lekarstwem to utrzymywanie dystansu. Pomału nauczyłyśmy się siebie no i nasze relacje stały się można powiedzieć poprawne. Cały czas jej się zdarzy wbić mi szpilę, ale już nie daję się sprowokować. Jestem osobą, która nie daje sobie w kasze dmuchać, ale kłótnie z tą kobietą nie wnoszą niczego, więc po prostu odpuszczam. Często punktem zapalnym jest to jak traktuję mojego mężą- jak partnera. Który w domu sprząta, jak trzeba coś naprawia, rozmawiamy, gotujemy. No generalnie nie żyjemy w związku, w którym kobieta usługuje mężczyźnie- to pewne. Relacje w rodzinie mojego męża są mocno skomplikowane. W każdym razie mojemu mężowi (jedynemu jej synowi) krzywda się dzieje (wg teściowej). Na szczęście mam kochanego męża i staje po mojej stronie, mimo że pewnie czasem nie do końca się z tym zgadza.

Kiedy powiedzieliśmy jej o ciąży to się ucieszyła, choć zainteresowanie tym tematem na razie jest mocno umiarkowane. Kiedy w święta powiedzieliśmy rodzicom,że spodziewamy się córeczki była mocno zawiedziona. Bo przecież SYN to nazwisko. Zrozumiałam to jakby syn to było prawdziwe dziecko, a dziewczynka to jakby drugiej jakości. Mojego męża, a swojego syna teściowa nazwała dziurawcem, a mnie powiedziała, że w październiku mamy się starać o kolejne, żeby był syn.

Kiedy na początku nie wiedzieliśmy jakie imię damy córce rozważaliśmy kilka- Julka, Gabrysia, Marysia, Iga.. Żadne nie przypadło jej do gustu i każde było opatrzone jakimś przezwiskiem.

Ostatnio z drugiej ręki dowiedziałam się, że nie pochwaliła się swoim koleżankom o płci dziecka, ale jedna z nich dowiedziała się od kogoś innego, że będzie dziewczynka i w rozmowie w towarzystwie padła ta informacja. Wszystkie były zdziwione, że teściowa nie powiedziała i gratulowały i mówiły że super, że wnuczka, a teściowa tylko skwitowała, że niestety, jak wszędzie ostatnio są dziewczynki tak u nas też będzie. Kiedy zwróciły jej uwagę, że przecież dziewczynka to super, moja teściowa odparła tylko: "Bo wy nie wiecie, jak to jest mieć syna."

Ja od lutego nie miałam z nią kontaktu, bo znowu mi podpadła, ale mój maż chciał załagodzić jakoś sytuację no i dziś byliśmy u niej na obiedzie. I podczas obiadu padło, że będzie Jagoda. Na to moja teściowa prosto z mostu: "Ale wy naprawdę chcecie jej dać na imię Jagoda?". Och mówię Wam zagotowało się we mnie, ale wzniosłam się na wyżyny swojej cierpliwości i odparłam tylko "Tak, to już postanowione". Teściowa skwitowała to milczeniem.

Jest taka przyśpiewka weselna: "Szła teściowa przez las, pogryzły ją żmije. Żmije pozdychały, a teściowa żyje". Także wiecie :) 

ps. Jutro mam wizytę u nowego lekarza, na pewno dam znać co tam po drugiej stronie brzuszka słychać :)

ps2. Wbrew pozorom teściowa też nam dużo pomogła, nie mogę jej tego odmówić, ale tak jak pisałąm- to temat na trzytomową powieść :) To tylko wycinek naszych relacji.