Przyjaciel na dobre i złe

Dzień płynie mi za dniem, weekendy kojarzę tylko dlatego, że mąż w domu :)
Żałuję, że nie mam żadnej pasji, która pozwoliłaby mi wypełnić mnóstwo wolnego czasu. Uwielbiam czytać książki, jednak nie wiem zupełnie dlaczego- czytanie obecnie nie sprawia mi to aż takiej przyjemności, jak dotychczas. Nadmiar wolnego czasu temu nie sprzyja :) Kiedy chodziłam do pracy, na treningi jakoś lepiej umiałam sobie ten czas zagospodarować. No ale nie ma co narzekać, wypoczęta i wyspana jestem teraz za wszystkie czasy.
Na szczęście mam towarzyszkę, która umila mi każdy dzień i nie wyobrażam sobie teraz domu bez niej.
Psa dostałam od mojego męża na 30 urodziny. W moim rodzinnym domu jest już jeden pies, który często u nas bywał i którym opiekowaliśmy się, gdy rodzice wyjeżdżali. Uwielbiam psy i uważam, że są cudownymi zwierzętami, jednak posiadanie własnego wiąże się z dużym obowiązkiem. Mąż się później przyznał, że wyczytał gdzieś, że pojawienie się szczeniaka w domu może pomóc w terapii niepłodności. Ile w tym prawdy jest? Nie wiem. Nam nie pomogło :)
W każdym razie zostawiłam postawiona przed faktem dokonanym i mimo, że początkowo miałam dużo wątpliwości, to muszę przyznać, ze to był najlepszy prezent ever. Lori- bo tak nazwaliśmy naszą suczkę- jest najbardziej pozytywnym psem jakiego znam. Wiem, wiem- nie brzmi to zbyt obiektywnie. Ale spójrzcie na zdjęcia poniżej- czy wygląda na wredotę lub agresora?

Od kiedy jestem na zwolnieniu odnoszę wrażenie, że przywiązała się do mnie jeszcze bardziej. Nie wiem czy wyczuwa, że nadchodzą zmiany, ale Lori nie odstępuje mnie na krok. Gdy leżę, kładzie się obok, bardzo często w okolicach brzucha. Nauczyła się już, żeby po mnie nie chodzić, ale często znajduje okazje, by być poczuć bliskość.

A ja rosnę i rosnę :) Brzuszek, który wcześniej wyglądał, jakby się po prostu solidnie najadła, już jest raczej nie do ukrycia i wygląda mniej więcej tak :)

Trzymajcie się ciepło, kochani, w te mrozy!