21 tydzień i badanie połówkowe

Nie mogę uwierzyć, że połowa ciąży już za mną. Ostatni miesiąc minął mi bardzo spokojnie- kiedy wszyscy dookoła chorzy, mnie zdrowie dopisuje i nie mogę narzekać, bo najmniejszego kataru nawet nie miałam.
Jedyne na co mogę narzekać, choć i tak trochę grzeszę, to siedzenie w domu. Należę do osób, które mimo że kochają towarzystwo i rozmowy z ludźmi, to lubią być też ze sobą sam na sam i raczej się nie nudzą. Tak było do października, kiedy moje życie wypełniała praca, spotkania ze znajomymi, projekty, remont i jakieś przyziemne obowiązki.
Ale od listopada siedzę w domu, wszyscy dookoła pracują do popołudniowych godzin, a ja nagle nie miałam się czym zająć, bo wszystkie obowiązki nagle ze mnie zeszły- w pracy miałam wszystkie tematy w miarę pozamykane, remont właśnie się skończył i wszystko było zamknięte na tip top. Czytanie książek, które uwielbiam przestało mi wystarczać, brakowało mi po prostu kontaktów z ludźmi, jakie zapewniała mi codziennie praca.
Pogoda nie sprzyja spacerom, zawieszony w powietrzy smog drapie w gardło, wilgoć w powietrzu spowodowana dodatnimi temperaturami jakoś nie zachęcała do spacerów. Mój świat nagle gwałtowanie zahamował, a ja nie umiałam się w tym odnaleźć. Może gdybym źle się czuła, to bym bardziej to doceniła, ale ja w ciąży czuję się bardzo dobrze i w zasadzie nie odczuwam żadnych niedogodności (tfu, tfu-na razie). Długo mi to zajęło i w zasadzie dopiero od stycznia zaczęłam cieszyć się wolnym w pełni. Aczkolwiek wiem, że nie jestem typem osoby, która spełniłaby się nie pracując.

Dziś miałam wizytę u lekarza, tak zwane USG połówkowe (bliżej opisuje je mama ginekolog na swoim blogu tu). Jest to jedno z najważniejszych badań w ciąży no i w nocy oczywiście spać nie mogłam.
Na szczęście wszystko jest w jak najlepszym porządku. Wszystkie narządy na miejscu, przezierność, móżdżek i inne parametry w obrębie głowy prawidłowe, kończyny w porządku.. Odetchnęłam z ulgą.
Wspomniałam lekarzowi, że miewam czasem bóle w podbrzuszu po prawej stronie. Ja myślałam, że to może jakaś kolka jelitowa, ale lekarz powiedział, że to wina zrostów po operacji wyrostka robaczkowego.
Poruszyłam też temat miejsca porodu. Nie chcę rodzić w mojej miejscowości, bo po pierwsze- za nic w świecie nie ufam tutejszym lekarzom (mój lekarz nie pracuje w naszym szpitalu, a Ci lekarze takimi pacjentkami jak ja-od lekarza spoza szpitala- w ogóle się nie interesują). Po drugie- warunki jakie tu panują pamiętają wczesnego Gierka. Po trzecie- jeśli dzieje się coś z dzieckiem od razu wysyłają je karetką, do szpitala oddalonego 30 km, do tego szpitala, który ostatecznie wybrałam jako miejsce swojego porodu. Jest to szpital o wyższej klasie referencyjności, zatem mają dużo lepszych specjalistów i bardzo dobry oddział neonatologiczny. Sale są dwu lub trzy osobowe z łazienkami, prysznicami. W naszym szpitalu sale są 6-8 osobowe, łazienka na korytarzy wspólna, a porodówka to pożal się jeżu.
Mój lekarz podszedł do tematu super profesjonalnie, dał mi numer telefonu do ordynatora w tamtym szpitalu, który jest jego kolegą i powiedział że on się mną dobrze zajmie. Problem w tym, że oznacza to, że będę musiała zmienić lekarza, a ja swojego bardzo lubię i bardzo mu ufam.. No ale będę musiała chyba podjąć tę decyzję i zmienić.

Od mniej więcej dwóch tygodni czuję ruchy małej :) Na początku było to mega creepy, teraz już pomału przywykłam. Kopniaki i kuksańce stają się zresztą coraz mocniejsze. Na początku przypominały przelewające się bąbelki, później miałam wrażenie że ktoś mnie tryka palcem od środka, a teraz zdarza się porządny kuksaniec wyczuwalny na zewnątrz.

Ale się rozpisałam. Postaram się pisać teraz częściej, jakaś taka lepsza energia we mnie wstąpiła. To chyba kwestia pogody, bo mimo, że ziąb to od kilku dni świeci u nas piękne słońce. Jutro 22 lutego. Bardzo lubię tę datę. Jutro kończę 32 lata, a już dziś dostałam piękny prezent od mojego dziecka- okazało się, że jak na razie wszystko u niego w porządku :) To najlepsza wiadomość jaką mogłam dostac.