Mleczna droga

Będąc w ciąży wychodziłam z założenia, że niczego nie planuję. Nastawiałam się na poród naturalny oraz na to, że będę karmić piersią. Uznałam jednak, że nie można niczego zakładać i wszystko zależy od rozwoju sytuacji. Jak już wiecie pierwszy punkt- poród naturalny- się nie powiódł. Ale nie ubolewam nad tym szczególnie. Będąc w szpitalu mój pokój znajdował się naprzeciw sali porodowej i, gdy będąc już po wszystkim, słyszałam krzyki i wrzaski pomieszane z wyzwiskami, ucieszyłam się że sprawy w moim przypadku przybrały taki a nie inny obrót.

Z karmieniem sprawa była skomplikowana. Już w ciąży miałam obawy, czy uda mi się. Znam swoją anatomię, mam mały biust, z niewielkimi brodawkami (sorry za szczegóły). Gdy okazało się, że urodzę przez cięcie cesarskie, zdawałam sobie sprawę, że będę musiała bardziej powalczyć o laktację, gdyż uruchamia się ona inaczej i później niż podczas porodu siłami natury. Sytuację utrudniło mi to, że w pierwszych dniach nie miałam Jagódki u siebie, tylko była w inkubatorze na oddziale neonatologicznym. Ja po CC w pierwszym dniu nie mogłam do niej pójść, ze względu na podłączony cewnik. Stres związany z separacją dziecka nie sprzyjał pojawieniu się pokarmu. Następnego dnia, gdy o 5 nad ranem wyciągnęli mi cewnik położna zawiozła mnie na wózku do mojej córeczki (gdy to piszę łzy stają mi w oczach). Próbowałam ją przystawić do piersi, ale nie umiała zassać porządnie. Nie była również zainteresowana, bo po prostu z piersi nic nie leciało. Przystawiałam, przystawiałam, ale mała się denerwowała. Wyraziłam zgodę na dokarmienie dziecka, bo nie mogłam znieść myśli, że moje dziecko płacze z głodu. Zgodnie z zaleceniami pań z neonatologii w sali pracowałam laktatorem. Kazały przynosić nawet po kilka kropel, bo siara to najcenniejsze co można dać dziecku. Więc podłączałam się do laktatora i zanosiłam po tych kilka kropel, dosłownie nieraz po 5, okupione łzami. Niestety, podczas przystawiania mała miała nadal problem z uchwyceniem mojej piersi. Położne starały się pomóc, naprawdę, nie zostałam zostawiona samej sobie, jednak niestety nie przynosiło to efektów. Poleciły mi zakup silikonowych nakładek na piersi. Udało się, młoda podłapała i zaczęła przez to ssać. Laktacja mi się pobudziła no i w 4 dobie dostałam nawału. Dobrze, że byłam wtedy w szpitalu, bo tu również z dużą pomocą przyszły mi położne. Ten szpital pod tym względem to mistrzostwo świata. Niestety, mała piła jedynie przez nakłądki. Przez nawał moje piersi były nabrzmiałe i nawet po ściągnięciu pokarmu na początku, mała nie umiała chwycić gołej piersi. Karmiłam przez nakładki, a mała wisiała dosłownie na mnie dzień i noc. Spałam może łącznie 10 h całego mojego sześciodniowego pobytu w szpitalu.
Po powrocie do domu karmiłam piersią przez nakładki, ale mała coraz bardziej się denerwowała. Niestety, na drugiej wizycie położnej okazało się, że mała ma taką samą wagę, jak wyszła ze szpitala. To nie był dobry znak, nie przybierała. Położna zachęcała mnie do karmienia i odciągania pokarmu i karmienia jeszcze małej z butelki. Jednak popołudniu zadzwoniłam do niej co mam zrobić bo młoda mnie aż drapała tak się denerwowała przy piersi. Zapytałam czy mogę dokarmić mlekiem modyfikowanym, a ona przytaknęła. Kazała jednak karmić piersią ok 15 minut a następnie spróbować dokarmić butlą. Tak zrobiliśmy i kiedy Jagódka dostała butelkę z mlekiem, tak się do niej zassała, że o mały włos nie zakrztusiła się. Po prostu była głodna... A mnie serce pękało, że dziecko przeze mnie było nie dokarmione. Podobno nie ma czegoś takiego jak za mało pokarmu matki, albo że dziecko się nie najada.. Problem w tym, że ja karmiłam przez nakładki, a Jagoda potrafiła przez 2 godziny ssać moją pierś intensywnie i się bardzo przy tym denerwowała. Położna powiedziała, że prawdopodobnie jest to wina nakładek, że nie spija z całej piersi tyle ile powinna i że się męczyła, bo to podwójna robota. Zalecała jak najczęstsze przystawianie do gołej piersi w ce;u zachęcenia do ssania, ale moje dziecko nie było już w ogóle zainteresowane gołą piersią. Ponad tydzień karmienia przez nakładki przyzwyczaiło ją do tego, że inaczej nie chciała.

A teraz przyznam wam się, że wbrew laktterrorowi i laktopolicji internetowej poczułam ulgę, kiedy podałam Jagodzie butelkę MM. Karmienie piersią było dla mnie dyskomfortem. Czułam się źle przez to że karmię przez nakładki, czułam poniekąd wstyd. Czułam się fatalnie kiedy miałam nakarmić dziecko w obecności jakiejś osoby. Nie wiem... Podobno początki są trudne i trzeba to przetrwać. Ja się poddałam, odciągałam swój pokarm i dawałam jej w butelce jako jedno karmienie, ale zdecydowałam się wyciszyć swoją laktację.

 I wyjdę teraz na wyrodną matkę, choć ja tak o sobie nie myślę, ale w momencie kiedy przeszliśmy na MM poczułam ogromną ulgę. Wiem, że mleko matki to najlepsze co można dać, jednak bardzo mnie ten temat frustrował, a podobno szczęśliwa matka to szczęśliwe dziecko. Kiedy ja się denerwowałam, moje dziecko to czuło i źle to znosiło. Wiele razy karmiąc piersią płakałam (przyczyniał się do tego baby blues, a może to karmienie nasilało bably bluesa?).  Dałam małej siarę, a to podobno najcenniejsze. Mam nadzieję, że karmienie mlekiem modyfikowanym nie odbije się negatywnie na mojej córce. Na razie jest ok. Zobaczymy jak będzie dalej.