Nasz człowiek już z nami na pokładzie :)

Witajcie,

jestem Wam winna przeprosiny. Wiem, ze czekacie tu na wieści, a ja obiecałam, że jak ogarnę wszystko to się odezwę, ale przyznam szczerze, że mimo, że w miarę jesteśmy ogarnięci- nie chciałam się zmuszać, a weny jakoś nie miałam, żeby tu napisać.

Ale już jestem, już wam wszystko opisuję, choć chyba podzielę to na kilka wpisów, bo tematów jest dużo.

W czwartek 5. lipca, o godzinie 8:35 przyszła na świat nasza długo wyczekiwana córeczka- Jagoda. Jak już Wam pisałam wcześniej- zapadła decyzja o cesarskim cięciu. W środę wieczorem stawiłam się na izbę przyjęć, a tam na USG pani doktor wyliczyła, że dziecko ma.... 4800! Przeraziłam się, bo aż tak dużego dziecka to się nie spodziewałam. Następnego dnia rano zostałam przygotowana do zabiegu. Przyznam Wam szczerze, że trzęsłam się jak galareta, kiedy wieźli mnie na blok operacyjny. Chyba do końca nie zdawałam sobie sprawę co za chwilę się wydarzy. I nie chodzi o zabieg, tylko o to, że za chwilę usłyszę płacz mojej córki  i zmieni się całe nasze życie :) O samym zabiegu napiszę osobno.

O 8:35 Jagódka wydała pierwszy krzyk i ją zobaczyłam. Wzruszenie i radość nie miały granic. Nie roztoczę tu teraz przed Wami lukrowej wizji porodu i wybuchającej miłości. Nie- nie zakochałam się w niej od razu. Kochałam ją jeszcze jak była w brzuchu, choć wydawało mi się to wtedy abstrakcją. Ale kiedy ją zobaczyłam, i na sali poporodowej ją dostałam było to dziwne uczucie. Nagle pojawił się człowiek, który zmienia Twoje życie, widzisz go pierwszy raz i na dobrą sprawę się nie znacie. 

Razem z mężem siedzieliśmy, patrzeliśmy i nie mogliśmy uwierzyć, że malutka jest już z nami. Przyznam, że uczucia mieszały się ze sobą, poprzez euforię po przerażenie. 

Niestety, sprawy przybrały kiepski obrót, bo kilka godzin po porodzie malutka, mimo, że opatulona w becik, okryta kocem i przytulona do nas, cały czas jest chłodna i skóra jest blada. Po pewnym czasie pani neonatolog postanowiła, że trzeba zabrać ją, by ją dogrzać. Włożyli ją do inkubatora na oddziale neonatologicznym. Zabrali mi dziecko, a ja musiałam leżeć. Mój mąż poszedł z malutką i zapadła decyzja, że musi tam zostać przynajmniej do następnego dnia. Mimo, że wiedziałam, że nic poważnego się nie dzieje, płakałam niesamowicie. Następnego dnia, gdy wyciągnęli mi cewnik o 5 nad ranem położna, która się mną opiekowała zaproponowała, że mnie zawiezie na oddział neo. Byłam jej wdzięczna, ale jak zobaczyłam moje dziecko w inkubatorze coś we mnie pękło. Przystawiałam do piersi i tuliłam i płakałam. O mojej drodze karmienia też zrobię wam osobny wpis, bo historia długa. 

Malutkiej zrobili wszystkie badania i okazało się, że ma podniesione CRP, więc postanowiono wdrożyć jej profilaktycznie antybiotyk i zostawić na kolejną dobę w inkubatorze. Cały czas chodziłam do niej, cały czas chciałam być blisko. Wtedy poczułam to, jak ten mały człowiek zmienił nasz świat. Że można się martwić o kogoś tak mocno.

W sobotę wieczorem przywieźli ją mi do sali i malutka była już ze mną do końca pobytu w szpitalu. Gdyby nie fakt, że Jagódka musiała być dogrzana i miała antybiotyk wyszłybyśmy w niedzielę. Niestety, wyszłyśmy dopiero w środę 11.07. Oj jak mi ten tydzień dał po psychice. Szpital to nie jest dobre miejsce dla matki z dzieckiem na początek macierzyństwa. 

Wychodząc w środę do domu gdy zamknęły się za nami drzwi szpitala spojrzałam na męża przerażona i zapytałam: "Co teraz?". Radość z wyjścia do domu przerodziła się w strach, jak my sobie teraz sami poradzimy. 

Na szczęście nasza kochana córeczka w domu poczuła się od razu jak u siebie i przespała prawie całe popołudnie, budząc się jedynie na jedzenie (a w szpitalu non stop "wisiała" na cycku). 

Mąż powiedział, że będzie stał na warcie, a ja mam iść spać, ale uwierzcie mi- byłam tak zmęczona, że nie dałam rady zasnąć. Zasnęłam dopiero po kolejnym karmieniu wieczornym, koło 22. Ale sam fakt bycia w domu już mnie zrelaksował, możliwość karmienia córki w zaciszu domowym, możliwość położenia się na kanapie i bycia blisko z mężem.. To dało mi duży komfort psychiczny. 

Nasza miłość do Jagódki rodzi się każdego dnia. Uczymy się siebie, poznajemy, wyrabiamy sobie nawyki. Mój mąż ma teraz miesiąc wolnego, więc jesteśmy w trójkę i układamy nasz świat na nowo. Tak długo na to czekaliśmy <3

ps. Jagódka urodziła się ważąc 3880 g i mierząc 54 cm, tak więc szpitalne USG pomyliło się aż o kilogram.